Έξι προσωπικές αφηγήσεις που φανερώνουν πως, παρά τις διαφορές, το Πάσχα σε κάθε γωνιά της Γης αγγίζει κάτι κοινό: την ψυχή μας. 🌍🕊️
—
🇪🇸 Σεβίλλη – Μια saeta που ράγισε τη σιωπή
Ήμουν ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, αλλά μπορούσες να ακούσεις την καρδιά σου να χτυπά. Όταν πέρασε το paso της Παναγίας, κάποιος από ένα μπαλκόνι άρχισε να τραγουδά μια saeta. Μια σπαρακτική μελωδία, χωρίς μουσική, μόνο φωνή και δάκρυα. Όλος ο κόσμος σταμάτησε. Κανείς δεν μίλησε. Ήταν λες και για λίγα λεπτά, ο χρόνος είχε παγώσει. 🕯️
—
🇮🇹 Ρώμη – Ένα βλέμμα από τον Πάπα
Ήμουν στην πλατεία του Αγίου Πέτρου, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους όλων των φυλών και ηλικιών. Κρατούσαμε σημαίες, φωτογραφικές, προσευχές. Όταν ο Πάπας βγήκε για την ευλογία Urbi et Orbi, κοίταξε το πλήθος και σήκωσε τα χέρια του. Για μια στιγμή, ένιωσα πως κοίταζε εμένα. Κι ας ήμουν ένας στους χιλιάδες. Ήταν το πιο ήσυχο και συγκινητικό “Χριστός Ανέστη” που άκουσα ποτέ. ✝️
—
🇵🇭 Φιλιππίνες – Το αίμα στο χώμα
Στεκόμουν σε έναν χωματόδρομο στη San Fernando. Ο “Ιησούς” της χρονιάς ανέβαινε τον λόφο κουβαλώντας τον σταυρό. Ήταν αληθινός, ξυπόλυτος, πληγωμένος. Γύρω του, άνθρωποι που έκλαιγαν. Όταν οι στρατιώτες τον σταύρωσαν, το πλήθος σώπασε. Έπεσε αίμα στο χώμα. Δεν ήταν θέατρο. Ήταν η πίστη ενός ανθρώπου που προσέφερε το σώμα του – γιατί η ψυχή του, ήδη ανήκε αλλού. 🩸
—
🇫🇷 Γαλλία – Το αυγό κάτω από το δέντρο
Περίμενα με την ανιψιά μου έξω από ένα μικρό χωριό στη Νορμανδία. Τα παιδιά κρατούσαν καλαθάκια και κοιτούσαν γύρω ανυπόμονα. “Les cloches ont volé à Rome!” φώναξε κάποιος – “Οι καμπάνες πέταξαν στη Ρώμη!” Έτρεξαν στον κήπο για να βρουν τα αυγά που, σύμφωνα με την παράδοση, έφεραν πίσω οι καμπάνες. Το γέλιο τους αντήχησε σαν ανάσταση. 🛎️🐣
—
🇺🇸 ΗΠΑ – Ένα αυγό με χαμόγελο
Ήμουν σε πάρκο του Πόρτλαντ. Ο ήλιος είχε βγει μετά από βροχή και το χορτάρι μύριζε άνοιξη. Μια εθελόντρια μου έδωσε ένα πλαστικό αυγό και μου είπε: “Κρύψ’ το κάπου όμορφα.” Το έβαλα δίπλα σε ένα λουλούδι. Πέντε λεπτά μετά, ένα κοριτσάκι το βρήκε και φώναξε “Mommy, look!”. Το χαμόγελό της – αυτή ήταν η ανάσταση για μένα. 🐇🌼
—
🇪🇹 Αιθιοπία – Το φως της προσευχής
Ήταν νύχτα Ανάστασης στη Λαλιμπέλα. Χιλιάδες άνθρωποι, ντυμένοι στα λευκά, στεκόντουσαν έξω από τους βραχοχτισμένους ναούς. Κανείς δεν μιλούσε. Μόνο προσευχόταν. Ξαφνικά, άναψαν όλα τα κεριά. Δεν υπήρχε ήχος – μόνο φως. Ήταν σαν να άνοιξε ο ουρανός μέσα στη γη. Δεν είχα ξαναδεί τόσο σιωπηλή πίστη. 📿🕯️
—
💛 Μια παγκόσμια ψυχή
Από τον δρόμο της Σεβίλλης μέχρι την πέτρα της Αιθιοπίας, από το σοκολατένιο αυγό στο Παρίσι μέχρι τη σιωπηλή σταύρωση στη Μανίλα, το Πάσχα έχει πολλές μορφές – αλλά μία ουσία: τον άνθρωπο που ελπίζει.
Όπου κι αν είσαι, όπως κι αν το γιορτάζεις, το Πάσχα είναι μια αφορμή να θυμηθούμε πως ανήκουμε όλοι στην ίδια ιστορία – μια ιστορία με πόνο, αλλά και φως στο τέλος. ✨🌿