Όταν φτάσαμε στη Βερόνα, νιώθαμε ότι επιτέλους μπαίνουμε στο ρομαντικό κεφάλαιο του ταξιδιού.
Τόσο καιρό τρένα, τυριά, μπύρες, hostel χωρίς πετσέτες – λέγαμε: τώρα θα δούμε μπαλκόνια, λουλούδια, έρωτα στον αέρα. 💕
Μόνο που… ο Ρωμαίος ήταν κοντός, η Ιουλιέτα απών και η βαλίτσα μου έβγαζε έναν ήχο σαν να ζητούσε βοήθεια.
🏛️ Το θρυλικό μπαλκόνι
Πρώτη στάση: το μπαλκόνι της Ιουλιέτας.
Αυτό που βλέπεις στις ταινίες να λάμπει σαν όνειρο.
Στην πραγματικότητα;
➤ Είναι ένα μικρό, πετρόχτιστο εξόγκωμα πάνω από μια αυλή γεμάτη τουρίστες.
➤ Υπάρχει ουρά για να αγγίξεις το άγαλμα της Ιουλιέτας.
➤ Και ο “Ρωμαίος” που εμφανίστηκε για να δώσει παράσταση… ήταν 1.60 και δεν έφτανε το μπαλκόνι. 😅
Η σκηνή: – “Ιουλιέτααα!”
– (ο ηθοποιός τεντώνεται με όλη του τη δύναμη, το μικρόφωνο σφυρίζει)
– “Κάποιος να του φέρει σκαμπό…” ακούγεται από πίσω μου.
Κι εκεί, ανάμεσα σε κινητά, φλας και selfiesticks, καταλάβαμε ότι το ρομάντζο δεν είναι σκηνικό – είναι συναίσθημα.
🍝 Ζυμαρικά & Ζήλια
Το μεσημέρι φάγαμε σε ένα μικρό trattoria.
Δίπλα μας, ένα ιταλικό ζευγάρι άνω των 70, που τσακωνόταν για το αν η σάλτσα ήταν αρκετά al dente.
Ήταν υπέροχοι.
Η φίλη μου μού λέει:
– “Θες να γίνουμε σαν κι αυτούς στα 70;”
– “Αν είναι να τσακωνόμαστε για σάλτσα, ναι.”
– “Αν είναι να μαγειρεύουμε τη σάλτσα, όχι.”
💌 Το γράμμα που δεν έστειλα
Μέσα στην αυλή της Ιουλιέτας, οι επισκέπτες αφήνουν γράμματα σε ένα τοίχο.
Ρώτησα αν μπορώ να γράψω κι εγώ κάτι.
Μου έδωσαν ένα χαρτάκι και ένα στυλό.
Έγραψα:
“Αν η αγάπη σου είναι αληθινή, δεν χρειάζεται μπαλκόνι. Μόνο δύο εισιτήρια τρένου και καλή διάθεση.”
Δεν το άφησα εκεί. Το κράτησα στο πορτοφόλι.
Γιατί κάποιες λέξεις είναι καλύτερα να μένουν μέσα σου, μέχρι να βρουν το σωστό παραλήπτη.
🎨 Βερόνα πέρα από το κλισέ
Αφήσαμε το ιστορικό κέντρο και περπατήσαμε χωρίς GPS σε μια μικρή πλατεία.
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι έπαιζε μουσική με βιολί και ακορντεόν.
Παιδιά έτρεχαν, ένας σκύλος κοιμόταν στη μέση του δρόμου, και εμείς… καθίσαμε στο πεζοδρόμιο, με ένα gelato που έσταζε στα δάχτυλά μας.
Εκεί ήταν ο ρομαντισμός.
Όχι στο μπαλκόνι, όχι στο σκαμπό του Ρωμαίου.
Αλλά σε εκείνο το παγωτό και σε εκείνο το απόγευμα που δεν είχε καμία “ατραξιόν”, αλλά είχε όλα όσα χρειάζεσαι για να πεις: “Αυτό ήταν όμορφο.”
💭 Τελικά;
Η Βερόνα δεν ήταν τέλεια.
Ήταν κάπως τουριστική, λίγο υπερβολική, λίγο αστεία.
Αλλά μέσα στις ανατροπές της, έκρυβε στιγμές σιωπής, γέλιου και τρυφερότητας.
Αν ποτέ βρεθείς εκεί, μην κυνηγήσεις τον Ρωμαίο.
Βρες μια παγκάκι, ένα παγωτό και κάποιον/α να σου πει:
“Είσαι εδώ. Αυτό μου φτάνει.”
🎒 Συνεχίζεται…